Gnomy (nazwa własna: Ghoroi, Ghurdei, Ghur'dell) zaliczają się do ludów ciryjskich. W przeciwieństwie do krasnoludów większość wynarodowiła się setki lat temu, i dziś mówimy po prostu o gnomach kalladyjskich, gaelickich, mamalskich itd. (Pierwotnie zamieszkiwali na wybrzeżach Wielkich Jezior). Charakterystyczną cechą gnomów jest skłonność do łysienia (dająca o sobie znać już w wieku młodzieńczym), niska waga i niewielki wzrost. Mają lekko elfie uszy. Żadko kiedy umierają przed dziewięćdziesiątym rokiem życia, obok elfów uważane są za rasę długowieczną.
Brusowie, ludy bruskie; nazwa własna Brusdahar [Brus'dahar] (l. mn.), Brus (l. poj.).
Obok Cirów najliczniejszy lud Północy; narody klasyfikowane jako bruskie opanowały 1/3 Kulinu, oraz większośc wysp Dalekiego Południa. Języki zaliczane do bruskiej grupy językowej określane są często jako szorstkie i nieprzyjemne (głównie przez Ciryjczyków).
Do ludów bruskich zaliczamy również górskie karły (krasnoludy). Ich język jest wyjątkowo trudny w zrozumieniu dla reszty Brusów, ale należy do tej samej rodziny. Posługują się również tajemnym językiem, ale nie do końca wiadomo jaka jest jego historia. Zapisywany jest odmiennym, osobliwym alfabetem, złożonym z czterdziestu run.
Nardowie, ludy narydyjskie; nazwa własna Nard Nirith (l. mn.), Nard (l. poj.).
Grupa ludów pokrewna ciryjskiej, w jej skład wchodzą głównie Ibryjczycy i Hatlańczycy. Trzecia co do wielkości grupa białych ludów Północy. Mówią językami odmiennym od ciryjskich i bruskich, choć pod kątem brzemienia określane są często jako forma pośrednia (głównie przez słabo zorientowanych Brusów i Ciryjczyków). Język ibryjski zawdzięcza wiele ciryjskim i bruskim sąsiadom, w ciągu wieków przejeli wiele słów, nieznacznie je przekształcając; mowa Hatlańczyków uznawana jest natomiast za czystszą, choc i tam znajdziemy wiele ciryjskich zapożyczeń.
Elfy – Airdah/Ajrdah – w językach bruskich; Tsiroe Alm – w ciryjskich; nazwa własna Alm (l. poj.), Almarah/Alma (l. mn.). Rdzenna ludność Kulinu, zepchnięta przez ludy bruskie i ciryjskie na Daleką Północ, do Zugrawu (Menuru). Przybyli na Kulin około 5000-6000 lat temu, prawdopodobnie przez Mae, okrążając Krainę Lodu. Rozmnożyli się na południu gdzie zakładali swoje państwa. Oprócz Zugrawu i nielicznej diaspory w niektórych miastach Kulinu, żyją na Dalekim Południu, na niewielkim kontynencie, gdzie panuje przyjemny, umiarkowany klimat.
W przeciwieństwie do ludzi posiadają lekko spiczaste, „lisie uszy” i zwykle są wysocy, ale poza tym nie różnią się fizycznie od białych ludów Północy. Wbrew temu co się często mówi, mają kły a ich kobiety regularnie miesiączkują. Są rasą długowieczną, dożywają 140 lat.
Ludy południowokubkarskie – umowna nazwa ludności mieszanej, efryjsko-kosookiej, która ukształtowana się w czasie kilku fal osadnicznych Śniadych Efryjczyków (głównie z północy Efru – doliny Anuru i wybrzeży jeziora Bhaarkudh).
Kosoocy zasiedlają doliny Niziny Południowokukbarskiej między 4000 a 3000 rokiem starej ery, jako ich kolebkę wskazuje się dolinę środkowego Hariuzu oraz góry Tammel (zakłada się mogli żyć również nad górnym Ifrillem, dolnym Imdallem, oraz na południowo-wschodnim pogórzu Ilmaru). Stworzyli w dorzeczu Szakkaru wielkie królestwa, między innymi potężną Cinubrię, która władała większością terenów między górami Draahail (Karakall) a Małym Kurklunem.
Największe najazdy Północnych Efryjczyków miały miejsce w ok. 1910 oraz 1600-1670 starej ery, doprowadziły do upadu Cinubrii i trwale zmieniły lokalną kulturę, częściowo ją przetrwarzając a częściowo zastępując północnoefryjską, choć nie na całym obszarze Niziny Południowokukarskiej
Kosoocy i potomkowie Efyjczyków są ze sobą przemieszani w różnym stopniu, niekiedy dominuje wygląd rodzimy, innym razem typ północnoefryjski. Do dziś, szczególnie na obszarach górskich (Karakall/Draahail), zachowały się wioski zamieszkałe przez skośnookich Kukbarczyków, tzw. ludy czystej krwi.
Najliczniejsza grupa etniczna Kukbaru.
Pierwotnie Kosoocy byli zaliczani do białych ludów północy. Są spokrewnieni z Tsiroe Alm (Eflami).
Śniadzi Efryjczycy – nazwa własna: brak, mieszkańcy północnego Efru, twórcy najstarszej cywilizacji ludzkiej. Około 800-700 roku starej ery eksplorowali Archipelagi Dalekiego Południa, docierając finalnie aż do Horanu, który w kolejnych stuleciach zasiedlili (od północy i południa). Od 1910 roku starej ery najeżdzali południowokukbarskie wybrzeża, gdzie zakładali swoje państwa. Połączywszy się z kosooką ludnością rodzimą, doprowadzili do powstania zróżnicowanej, przemiszanej grupy etnicznej określanej jako Południowi Kukbarczycy.
Dzielą się na:
1) Ludy sauryjskie (Sauryjczycy, Saurowie, od mitycznego przodka Saura) zamieszkujące wybrzeża jeziora Bhaarkudh, zasilające je rzeki, Anur, dolną i środkową Hagrę, a także całe wschodnie wybrzeże Efru (tj. kolonie miast nadbarkudzkich), wyspę Kherad i połnocny Szattar.
2) Ludy nadbahadurskie (Bahadurskie) – spokrewnione z Sauryjczykami, zamieszkujące dorzecze Bahaduru. Wywodzą się z ludów lokalnych, które zasymilowały się z przybyszami ze wschodu (tj. starożytnymi Sauryjczykami). Pośród rdzennych śniadych Bahaduryczków żyję również wielu ciemniejszych mieszańców, potomków czarnych niewolników.
3) Ludy piryjskie (Pirowie) – potomkowie nielicznych Śniadych Efryjczyków z Archipelagów Dalekiego Południa (Tahir), większość wymordowali Kukbarczycy. Dali początek ludowi Korae, Turalom i kilku innym grupom.
4) Ludy północnohorańskie – potomkowie Bahaduryczków zamieszkujący północne wybrzeża Horanu, góry Bakszaar i Khaamaar. W wyniku izolacji doszło do rodzielności językowej, na dialekty północno- i południowohorańskie.
5) Ludy południowohorańskie – potomkowie potomkowie Bahaduryczków zamieszkujący półudniowe krańce Horanu.
Czarni Efryjczycy – mieszkańcy południowego i centralnego Efru, jako ludność niewolna również na północny kontynentu. Nie poczyniono póki co rzetelnych kwalifikacji lingwistycznych, niemniej jest pewne, że nie jest to grupa jednolita. Pierwotnie żyli również nad Bahadurem, ale już w momencie przybycia Sauryjczyków liczyli sobie mniej niż cztery tysiące dusz. Zamieszkiwali dosyć licznie doliny Zerith, Sury, Siaru, dolnej Idry i Surhanu, nim tereny te nie przeszły w ręce Śniadych Efryjczyków (Sauryjczyków) i innych, zapomnianych już dziś grup o jasnej karnacji, pochodzących zza Haarzaaru.
Między 4000 a 3000 rokiem starej ery docierają do wysp na Południowym Teritalu, i dają początek licznym plemionom Archipelagów Dalekiego Południa. Kamienne miasta, cytadele i spichrze nie dotrwały do naszych czasów, pozostały po nich tylko ruiny, możliwe jednak, że część kompleksów skrywa puszcza i rozlewiska bezimiennych rzek. Niektórzy uczeni uważają ich za twórców wielkiej cywilizacji, która upadła i uległa zapomnieniu, większość postrzega ich jednak za dzikusów. Powszechnie znani ze skaryfikacji, spiłowywania lub wybijania części przednich zębów (głównie zamężnym kobietom).
Mieszkańcy Archipelagów Dalekiego Południa – potomkowie Czarnych Efryjczyków, a także mieszańcy wywodzący się częściowo od Pirów i nielicznych Horańczyków (rozbitków, kupców i banitów). Niebieskoocy, o ciemniej skórze – budowali rytualne platformy i świątynie, część z nich dotrwała do naszych czasów i wykazuje pewne podobieństwo do ruin znad górnej Idry, Rai, Morza Sattur. (Zapewne jest ich więcej, ale ta część kontynentu pozostaje niezbadana).
Gobliny – najstarsza, i jak chce wielu najprymitywniejsza rasa, której sposób życia nie zmienił się od tysiącleci. Ongiś zamieszkiwali cały Kulin i Kukbar, a także ogromne obszary Efru – dziś egzystują na terenach kresowych i Dalekiej Północy, z dala od dawnych siedlisk. Żyli również w Horanie, o czym zaświadczają charakterystyczne znaleziska, klasyfikowane jako typowo goblińskie, dziś jednak nie ma tam żadnych plemion tej rasy. Opuścili Efr w tym samym czasie co pierwsi ludzie, jakieś 50-60 tysięcy lat temu, przekraczając Międzymorze. Byli na Kulinie na długo przed Elfami i ludźmi, jeszcze w czasach różnicowania się ras. Polowali na całym obszarze kontynentów półkuli północnej, do czasu wyparcia przez tzw. rasy wyższe. Dziś gobliny trzymają się z dala od ludzi, polują północnych krańcach Tulu i górach Tjaarhan, w górzystym Hrollnairdzie i na terenie Zugrawu, a także w górach Szukkur.
Niscy i smukli, niezwykle wytrzymali – dobrze zaadaptowani do trudnych warunków. Ich skóra ma oliwkową lub brunatną barwę. Często malują ciała różnymi barwnikami – stąd też niekiedy w literaturze spotyka się opisy czerwonych lub czarnych goblinów. Praktykują skaryfikacje. Niektóre grupy spiłowują przednie zęby, tak aby były spiczaste, jak u drapieżników. Mają wydłużone małżowiny, małe nosy i czarne, proste włosy. Nie wykształciły pisma, ale niektóre grupy korzystają z prostych symboli pozwalających na zasygnalizowanie podstawowych pojęć.
Gobliny wytrzymują długo bez jedzenia i picia, są znacznie bardziej odporne na chłód i spiekotę niż ludzie. Wbrew temu co się niekiedy mówi, ich krew nie jest czarna ani zielona.
***
LUDY NARDYJSKIE
Hatlańczycy (nazwa własna: Hatlar (l.mn.), Hatlir (l. poj) – drugi co do liczebności naród nardyjski. Zamieszkują środkowy odcinek wschodniego wybrzeża Kukbaru, na wschód od Aal-Badur i Stepów Khmurskich, między stokami Draahail a rzeką Palan, nad Morzem Holmskim. Wchłoneli kilka sąsiednich grup etnicznych, które przyjeły ich język i kulturę.
Ibryjczycy (nazwa własna: Ibris) – największy lud nardyjski, żyjący na terenach nad dolnym i środkowym Irillem, na terenie historycznej Ibrii i krain ościennych, oraz we wszystkich pozostałych prowincjach cesarstwa. Przez wiele lat wchłonął szereg pomniejszych nacji nardyjskich i zaasymilował liczne rody ciryjskie i bruskie.
Bagarzy (Bagarowie) – niewielki naród nardyjski podbity przez Ibryjczyków, stanowią mniejszość w lesistej prowincji Bagar.
Nildarowie (nazwa własna: Nildar) – mały naród nardyjski żyjący pierwotnie na terenie południowej Irumy i pod Dariborem, obecnie również w Kurfurze i Aszharze, między ibryjskimi kolonistami.
Irisowie (nazwa własna: Tir Iris) – niewielki naród nardyjski spokrewniony z Hatlańczykami, żyją pośród nich na pogórzu Południowego Aalbaduru (Aal-Baduru), stanowią 3/4 ludności Dakborgu.
LUDY CIRYJSKIE
1) Ciryjczycy kukbarscy:
Astirowie – (nazwa własna: Astir), lud ciryjski podbity przez Tokmaarczyków, pełnoprawni poddani króla. Ludnośc miejska używa na codzień dialektów tokmaarskich.
Irsinowie – (nazwa własna: Yrsyn) milionowy lud ciryjski żyjący na południu Tokmaaru.
Oersilowie – naród ciryjski podbity przez Ibryjczyków, zamieszkują w Oersil, Irhid i Cinufriel. Nazwa własna: Oersilaren (l.mn.), Oer (l.poj.).
Wagalowie – naród ciryjski podbity przez Ibryjczyków, zamieszkują prowincję Wagal, Kabudar i częściowo Irhid.
Nedrenowie – naród ciryjski podbity przez Ibryjczyków żyjący na terenie górsko-nizinnej prowincji Nederen.
Onarzy – mieszkańcy dawnego księstwa Onnare, dziś ibryjskiej prowincji. W większości żyją w głębi lądu, wyparci z wybrzeży przez Hatlańczyków jeszcze za czasów ich rządów. Część mówi dziś wyłącznie po hatlańsku.
Talgarzy Ciryjscy (albo Ciris Tallhar) – ludnośc ciryjska osiadła między Talgarami pochodzenia oersilskiego, zamieszkuje tereny na północny-wschód od Wodospadów Skistar, nad Hokiem, w Mekkaine i Kai Kalai, gdzie stanowią większość mieszczan.
Kaksirowie – lud pochodzenia ciryjskiego zamieszkujący ibryjską prowincje Kakso, gdzie stanowią mniejszość, wywodzą się od Oersilczyków, odszczepieńców religijnych. Obecnie mowa przodków zanika wśród Kaksirów. Kaksir znaczy po oersilsku wygnaniec, i od nich wzięła nazwę prowincja.
Maedowie – naród ciryjski żyjący w dolnym biegu Malwanu, między Khomolem a Górami Sowimi. W V wieku nowej ery zasymilował bruskich Wagarów, pokrewnych Tokmaarczykom.
Mamalowie – naród ciryjski w widłach Igel i Kellen, oraz na pogórzu Skoghallskim.
Burmaralczy – właściwie Maralowie (Maral), Isirowie (Isir) i Isirowie Nadmorscy (Yssir), trzy spokrewnione ze sobą narody ciryjskie z południa półwyspu Tul, poddani korony, mówiący po maralsku.
Kalladyjczycy – potomkowie Kalladów, naród ciryjski z dorzeczami Kiollu, na południowym-zachodzie półwyspu Tul.
Pirindarczy Mhurneńscy – Pirindarczycy pochodzenia ciryjskiego, potomkowie Kalladów znad Kiollu, gór Ikhur, Oersil i Wagalu. Mówią ciryjsko-bruską mieszanką języków rodzimych i pirindarskich.
Gaelowie – zamieszkują Gael, Weirę i Kikotin, oraz tereny przygraniczne po stronie kaggerhollskiej. Posługują się językiem gaelskim. Wariant weireńsko-kikotoiński wyróżnia się specyficzną szorstkością, wyraźnie odróżniając Kikotinczyków i Weirów.
Kelme – ciryjski naród żyjący na południowym wybrzeżu jeziora Skolla (Skaille), a także po drugiej stronie Przełęczy Hatlańskiej, nad górnym Omem w Imperium Ibryjskim. Poddani króla Nellen (Nellethur). Posługują się specyficznym, trudnym do zrozumienia językiem, dobrze rozpoznawalnym na całym obszarze Wielkich Jezior, jednocześnie wykazują duże zdolności lingwistyczne – znajomość trzech-czterech języków pośród pospólstwa z Mai Idar nie jest niczym niezwykłym.
Metharowie (Meknellczycy) – lud ciryjski w którego etnogenezie brały udział zasymilowane ludy nardyjskie (m.in. Ksirowie) oraz inne, mniejsze plemiona, których proweniencja jest nam dziś nieznana. Meknellski zawiera wiele słów których źródłosłów jest ibryjski, a także szereg zapożyczeń z języków aszharskich, dzieli się na dialekt nadkilidyjski (rozpowszechniony nad górnym i środkowym Kilid), centralny (nad Inglą) oraz wariant kagerholski, z licznymi zapozyczeniami z kagerholskiego (używany na terenie połuduniowego Kagerhollu, nad jeziorem Skolla [Skaille], gdzie Meknellczycy stanowią prawie 60 procent ludności ciryjskiej).
Gaelowie Kagerhollscy – stanowią 20 procent ciryjskiej ludności Kagerhollu, ich głównymi miastami są Illhan i Pifukl [w obu stanowią większość mieszczan – 60 i 51 proc.].
Nellenowie (Nekharczycy) – ciryjczycy z Krainy Wielkich Jezior znad rzeki Ailla, podporządkowali sobie lud Kelme. Wywodzą się od Tyhillisów, Pahilarów i Aaillarów.
Kedreńczycy – potomkowie ciryjskich plemion Kalmo, Orsin i Ku'mara.
Kagalowie – duży naród ciryjski, żyjący nad górnym i środkowym Hariuzem, między Aal-Badurem a Tamell i Argarem (obszar Niziny Kagalskiej), w etnogenezie Kagalczyków brali udział kelleńscy Kirysi i Puhurowie.
Kellenowie – zamieszkuja ziemie na południe od dolnego Hariuzu, ziemie nad zatoką Amal (Amall Kull) oraz pogórze Aulin God. 1/3 poddanych w królestwie Kellenów to brusowie, dziesięć procent z nich stanowią Harokhowie, dziewięćdziesiąt to Alarowie
Igallowie – mieszkańcy półwyspu Igallskiego i wschodniego Sagaru.
Ollanowie – ciryjscy mieszkańcy półwyspu Ollan, ocenia się że jakieś dziesięć procent populacji ma w sobie krew południowokukbarską. Niektórzy są nieco kosoocy, o ciemniejszej karnacji.
Aldarowie – ciryjscy mieszkańcy Półwyspu Aldarskiego. Posługują się językiem aldarskim.
2) Ciryjczycy kulińscy:
Awryjczcy – mieszkańcy niewielkiego księstwa, nazywanego również Wrotami Galdaru. Wielu Awryjczyków ma domieszkę krwi Almów. Na północnym wschodzie Awrii żyje ludność pochodzenia barnijskiego.
Rewellczycy – poddani tronu w Thion, potomkowie ludów ciryjskich znad morza Mhurnen. Jeden z najliczniejszych, najbardziej znaczących narodów kontynentu. Około ćwierć miliona Rewellczyków żyje na terytorium zachodniej Hambrii.
Narwijczycy – niewielki naród ciryjski znad Okki, pierwotnie mieszkańcy Narwii. Z czasem nazwa rozciągnęła się na wszystkich poddanych księcia.
Marbadowie – drugi co do wielkości ciryjski naród Kulinu. Pierwotnie mieszkańcy miasta od którego wzięła się nazwa całego państwa na obszare określanym z almska Menurem.
Myfryjczycy – trzeci co do wielkości naród ciryjski Kulinu, ogół obywateli Wielkiego Księstwa. Pierwotnie nazwa odnosiła się tylko do mieszkańców stolicy, ale szybko została rozciągnięta na wszystkich poddanych.
Lwurczycy – pierwotnie mieszkańcy miasta Lwur. Z czasem nazwa rozciągnęła się na wszystkich poddanych księcia.
Andarowie – lud ciryjski z ciepłego południa kontynentu, zamieszkujący również przybrzeżną wyspę Sarso.
Ekhaillowie – ciryjski naród z północnego-zachodu, mieszkańcy wyspy Ekhaill i Ibar. Żyje pośród nich wielu potomków Hakkarów, na Ibarze stanowią nawet większość.
Keigollowie – ciryjczycy z niewielkiego księstwa nad górną Oklą, między Marbadem, Myfrem i Rewell.
Unilowie – biorą swe miano od miasta Unil, pobudowanego na pozostałościach metropolii Almów. Poetycko określani jako Lud znad Jeziora.
Kenelowie – potomkowie Ciryjczyków którzy nie dali się wyprzeć ze wschodniego wybrzeża kolonistom bruskim. Zamieszkują również we wschodnim Skaerhall. W kenellskim jest sporo naleciałości z języków sąsiadów.
Kiggarowie – niewielki naród ciryjski biorący swą nazwę od pierwotnie bruskiego miasta Kiggar, dzielą się na Kiggarów z wybrzeża (Osirin – Osirów) i Nadiskaalskich (Iskaalis – Iskaalów), obie grupy oddziela wysokie pasmo Hakkaru, zimą trudne do pokonania. Pośród Kiggarów żyje duża mniejszość hakkarska (Hakarowie zamieszkują w środkowej części wybrzeża).
Kottijczycy (Lud Kotti) – mieszkańcy grodu Kotti i okolic; należą do unii Ynn Thar/Unter Kunien (Zjednoczonych Księstw). Mieszkają we wschodniej części swojego księstwa, w sąsiedztwie potomków Omalczyków i spokrewnionych z nimi Sugurów.
Weselowie – mieszkańcy północnej części księstwa Wesel, należącego do unii Ynn Thar/Unter Kunien (Zjednoczonych Księstw). Na południu ich księstwa żyją bruscy Faalarowie.
Perei-Urael (Perejowie) – ciryjczycy z największego księstwa unii Ynn Thar/Unter Kunien (Zjednoczonych Księstw, Ynntharu). Wywodzą się z plemion rewellskich, które zawędrowały tu po podboju Kuentaru.
Braggakailowie – mieszkańcy wschodniego wybrzeża Hamel z Pierścieniu Galdaru, oprócz swoich rodzimych ziem, opanowali również wyludnione tereny górskie, zamieszkałe przez Galdarów (kuggarskich górali).
Hamelczycy – mieszkańcy południowej części kotliny, zwani niekiedy Galdarami Ciryjskimi. Razem z ludnością z północy – Kugrami – pochodzenia kuggarskiego (co zdradza choćby pokrewieństwo określeń) współtworzą jeden organizm państwowy. Ogół podannych korony jest określany potocznie Hamelczykami, z dookreśleniem Północni (bruscy) lub Południowi (ciryjscy). Hamelczycy są bliskimi krewniakami Myfryjczyków, potomkami kolonistów znad jeziora Ogla.
Zugrawczycy – grupa ludności o charakterze wieloetnicznym z dominującym substratem ciryjskim (marbadzkim), żyjąca między elfami na Dalekiej Północy (w Zugrawie). Potomkowie wygnańców, zbiegłych chłopów i banitów. Najbardziej znany Zugrawczyk to Stardar Zagraz.
LUDY BRUSKIE
1) Brusowie kukbarscy
Aidarowie – mieszkańcy Półwyspu Aidarskiego, terenów nad jeziorem Sjo w Krainie Wielkich Jezior. W etnogenezie Aidarów brały udział zasymilowane plemiona ciryjskie, w tym Biali Aidarowie*, od których biorą swoją nazwę. Aidarowie zachowali w swoim języku wiele słów pochodzenia ciryjskiego. Przez niektórych uczonych klasyfikowani są jako naród cirobruski.
* Określenie Biali Aidarowie nie odniosi się do koloru skóry. Nawiązuje do ich symbolu, białego kryształu.
Dagobarczycy – niewielki naród bruski skupiony wokół Dagobaaru, pokrewny Danmorczykom (posługują się dialektem danmorskiego, zrozumiałym dla tamtejszej ludności).
Danmorczycy – duży naród bruski zamieszkujący nad dolnym i środkowym Ifrillem, doliny dopływów i tereny wyżynne między górami Orin, Kuksar, Ilmar i Tumbur Hist.
Swendarowie (Swenowie) – duży naród bruski zamieszkujący tereny wyżynne między górami Orin, Tamell i Kuksar, nad środkowym Ifrillem. Bliscy kulturowo Bagadaarczykom i Silbarom. Spokrewnieni z ludnością Holmu.
Dagerholdczycy – liczny naród bruski zamieszkujący dorzecze Forenu, Szmaragdową Kotlinę i zachodnie wybrzeża jeziora Sjo.
Bagadarowie (Bagadarczycy) – duży naród bruski zamieszkujący dorzecze Imdallu. Wywodzący się od tych samych ludów z których wyszktałcili się Swenowie, Silbarowie i Aaralowie, bliskiej również ludności holmskiej.
Silbarowie (Silbarczycy) – naród bruski zamieszkujący półwysep Sil (Silbarski) i i północno-zachodnie pasmo gór Argar – Tirho. Mówią językiem podobnym do mowy Bagadarczyków i Swenów.
Sagarzy (Sagarowie) – naród bruski zamieszkujący tereny między dolnym biegiem Hariuzu a Argarem. Stanowią mniejszość we własnym państwie, w którym żyją również ciryjscy Igallowie, pokrewni Kellenom Arihidarzy, i Kagalowie [tzw. Kagalowie Sagarscy – ludność chłopska].
Aaralowie (Ludzie z Amarokh) – naród bruski z doliny Anury i dorzecza Hardy. Blisko spokrewniony z Bagadaarami, Swenami i Silbarczykami. Ich języki są do siebie bardzo podobne.
Harokhowie (Ludzie z Harokh) – duży naród bruski zamieszkujący dorzecze Hokkel i wybrzeże zatoki Kenerell, oraz południowo-wschodnie Kellen (tereny pogranicza).
Holmczycy – wyspiarski naród bruski zamieszkujący Holm (dawniej Aadalar) Tjaro, Taddar oraz kolonie na Dalekim Południu: Haemall, Hwar, Kirha, Hjur, Zurhar. Wywodzą się z terenów dzisiejszego Sagaru, kotlin Argaru a pośrednio również Harokh.
Pirindarczycy – wywodzą się od lokalnych plemion bruskich i niebruskich (po dziś dzień niesklasyfikowane), które zamieszkiwały góry i wybrzeża półwyspu Arn Sun. Pirinardczycy krwi ciryjskiej, zamieszkujący wybrzeże Morza Mhurnen (Mohr) oraz tereny na Teritalem, sa pełnoprawnymi poddanymi króla, w większości są dwujęzyczni, często spokrewnieni z lokalnymi rodami lub pospólstwem.
Talfarowie (Talfarczycy) – lud bruski znad południowych wybrzeży zatoki Kallmo, podbity przez Ibryjczyków, blisko spokrewniony z Hajerdalami, Skoghalczykami, Hjorami i Altaburami, Drahenhortyczkami, Mabdrehtami i Talgarami. Ich języki są na tyle podobne, że mogą porozumiewać się bez tłumaczy.
Hajerdalowie – lud bruski znad południowych wybrzeży zatoki Kallmo, podbity przez Ibryjczyków, blisko spokrewniony z Talfarami, Skoghalczykami, Hjorami i Altaburami, Drahenhortyczkami, Mabdrehtami i Talgarami. Ich języki są na tyle podobne, że mogą porozumiewać się bez tłumaczy.
Talgarzy – lud bruski z Wielkiej Kotliny, podbity przez Ibryjczyków, blisko spokrewniony z Talfarami, Skoghalczykami, Hjorami i Altaburami, Drahenhortyczkami, Mabdrehtami i Hajerdalami. Ich języki są na tyle podobne, że mogą porozumiewać się bez tłumaczy. Talgarzy z Pferis dawniej migrowali na północ, osiadając nad Nulm, Alwą i Kuklą, gdzie wchodzili w związki z Altaburami, przejmując ich kulturę.
Skoghalczycy – lud bruski znad zatoki Kallmo, blisko spokrewniony z Talfarami, Hajerdalami, Hjorami i Altaburami, Drahenhortyczkami, Mabdrehtami i Talgarami. Ich języki są na tyle podobne, że mogą porozumiewać się bez tłumaczy.
Hjorzy – lud bruski znad zatoki Kallmo, blisko spokrewniony z Talfarami, Skoghalczykami, Hajerdalami, Altaburami, Drahenhortyczkami, Mabdrehtami i Talgarami. Ich języki są na tyle podobne, że mogą porozumiewać się bez tłumaczy. W ich etnogenezie brały udział pierwotne ludy Północy, obce Brusom, Nedarom i Ciryjczykom (do naszych czasów nie zachowały się szersze informacje na ich temat).
Drahenhortyczycy – lud bruski z północno-wschodniego Tulu. Bierze swoje miano od gór Drahenhorth. Blisko spokrewniony z Mabdrehtami, Talfarami, Skoghalczykami, Hjorami, Hajerdalami i Altaburami oraz Talgarami. Ich języki są na tyle podobne, że mogą porozumiewać się bez tłumaczy.
Mabdrehtowie – lud bruski z północnego Tulu, blisko spokrewniony z Talfarami, Skoghalczykami, Hjorami, Hajerdalami i Altaburami oraz Talgarami. Ich języki są na tyle podobne, że mogą porozumiewać się bez tłumaczy.
Altaburzy – lud bruski ze wschodnich wybrzeży zatoki Kallmo, blisko spokrewniony z Mabdrehtami, Talfarami, Skoghalczykami, Hjorami, Hajerdalami i Talgarami. Altaburzy z południowego dorzecza Kukli, wchodzi często w związki Talgarami, i zachodziło to nieprzerwanie aż do czasu kiedy Ibryjczycy zaanektowali Wielką Kotlinę i zamknęli granicę, dlatego ich język ma wiele cech mowy talgarskiej.
Tokmarczycy – duży naród bruski z półwyspu Tul (Tull), władający tokmarskim i licznymi gwarami. Niewielka mniejszość żyje w zachodnim Bur Maral. Tokmaarczycy uważają się za potomków Warzarów, bruskich jeźdźców z terenów dzisiejszej Ibrii. Uznaje się, że dawni Wagarowie, którzy gineli podczas walk z plemionami goblinów, byli narodem tokmaarskim.
Turizowie – karły z Turiz, dzielące się na klany: Assar, Hagdrill, Daghur (Daghurowie), Taro'ghnnar. Mówią po daghuryjsku, który jest językiem bruskim, ale kompletnie niezrozumiałym dla innych Brusów. Wśród ich przodków były bliżej nieznane, niesklasyfikowane ludy północy, odmienne od Brusów, Cirów czy Nardów.
Dumhallowie – karły z Dumhallu (Dumhallowie), dzielą się na liczne klany, mówią po dumhallsku, w ramach którego wyróżniamy dialekt baggarok, południowy (hagarski) i wariant mokmarski (północny). Sąsiednie narody bruskie nie są w stanie zrozumieć ich mowy. Wśród dumhallskich karłów byli bliżej nieznani, niesklasyfikowani ludzie północy, odmienne od Brusów, Cirów czy Nardów, nazywana niekiedy Taruzami (Tarhusar) – powiernikami Spiżowej Góry.
Haaro – karły z Hjaaru (Hjaarowie), mówią językiem haros, spokrewnionym z daghuryjskim i dumhallskim. W Madfagu i pod miastem używa się charakterystycznego dialektu, typowego dla tego miasta, posobnie jest w Daftmor. Haros jest kompletnie niezrozumiały dla pozostałych Brusów, mówi się że w jego formowaniu brały udział ludy nieburskie, których przynależność nie jest dziś do końca jasna. Karły z Hjaaru utrzymują, że wśród ich przodków byli dzicy Taruzowie (Tarhusar), ludność obca Brusom, Cirom i Nardom.
2) Brusowie kulińscy
Amalowie – wywodzą się od Kuggarów. Mieszkańcy niewielkiego księstwa na obszarze zimnego Hrollnairdu (Hrollu).
Barnowie – duży lud bruski dzielący się mieszkańców Górnej i Dolnej Barny. Określenie „Barnowie” znaczy ludzie-niedźwiedzie, i odwołuje się praktyk czasów wojny. Potomkowie ludów wybrzeża z Arn Sun i zewnętrznego Tulu (tj. wybrzeży ciągnących się wzdłuż Ikhuru). Język Barnów to barnzar.
Kerwaldczycy – mieszkańcy księstwa Kerwald, którego nazwa oznacza czerwone pole, a bierze się bądź to od tamtejszej roślinności, bądź krwi przelanej o w walkach z Almami. Ich język jest niemal identyczny z barnazarem którym posługują się Barnowie.
Hambryjczycy – pierwotnie określenie odnosiło się jedynie do mieszkańców miasta i najbliższych terenów zależnych, tzw. księstwa hambryjskiego, obecnie odnosi się do wszystkich mieszkańców ziem nad dolnym Erenem i Ibro. Wywodzą się od plemion z kulińskich gór Ikhur, od budowniczych miasta Ugbert i Taggahol.
Dagurowie – mieszkańcy Półwyspu Daguryjskiego, któremu dali miano w pierwszych latach kolonizacji, oraz kilkunastu mniejszych i większych wysp w jego bezpośrednim sąsiedztwie – Piriz, Kemo, Kokar i Keggar. Swego czasu dawali we znaki mieszkańcom kontynentu, zapoisujac się w ich pamięci jako piraci.
Kaghenhallczycy – poddani korony, dzielący się na potomków Barnów, żyjących na południu, między górami Umal i Anthar, Dhagaardczyków, Kugarów i Galdarów, czyli kuggarskich górali z galdarskiego pogórza. Kuggarski i dhagaardyjski to dwa warianty tego samego języka.
Tradowie – mieszkańcy księstwa Trad, członka cirobruskiej unii Ynn Thar/Unter Kunien (Zjednoczonych Księstwa).
Hagalowie – mieszkańcy księstwa Hagal, członka cirobruskiej unii Ynn Thar/Unter Kunien (Zjednoczonych Księstw). Pośród Hagalów, na pogórzu, żyje duża liczba ciryjskich Weselów.
Omalowie (Omalczycy) – mieszkańcy księstwa które dało im miano, potomkowie różnych plemion bruskich, spokrewnieni z Kaidalami, członka cirobruskiej unii Ynn Thar/Unter Kunien (Zjednoczonych Księstw).
Faalarowie – mieszczanie z Faalaru i okolicznych miejscowości, brusowie z południowego Wesel. Ongiś mieli niezależne księstwo, podbite na długo przed ustanowieniem Unii (Ynn Thar/Unter Kunien).
Kakso – brusowie z południowego wybrzeża Snukkallu, mieszkańcy Kado, Kaksy i Brefell.
Baksarowie – mieszkańcy kraju nad Baksą, między górami Hfurit a Teritalem. Potomkowie ludów bruskich znad morza Mohr.
Skaerhallowie – brusowie ze środkowego odcinka gór Hfurit, mieszkańcy wybrzeża – żyję wśród nich kilka tysięcy Kenelów. Utrzymują się z rybołówstwa i handlu, ziemie uprawiają tylko w niewielkim stopniu, przeznaczając ją głównie na pastwiska.
Kugmarczycy – mieszkańcy południowego-wschodu kontynentu, żyjący między górami Hfurit a Ujalem, na pogórzu i równinach. Żyją z morza.
Kugmakallowie – mieszkańcy południowego-wschodu kontynentu, żyjący między górami Hfurit a Ujalem. Wielu Kugmakallów żyje z morza, rybacząc lub przewożąc towary.
Hokhalowie – mieszkańcy dużej wyspy Hokh’hall na wschodzie kontynentu. Blisko spokrewnieni z sąsiednimi narodami Bruskimi.
Thuri – niewielki naród bruski ze wschodnich wybrzeży Snukkalu, ich kraj jest słabo zaludniony i nadal pozostaje dziewiczy. Stanowią 2/3 ludności we własnym państwie, reszta to koloniści lwurscy (Ciryjczycy). Są potomkami mieszkańców Kado i Kaksy, oraz rybaków z kamiennych osad Ptasiego Przylądka. Ci ostatni żyli w biedzie i czuli się prześladowani religijnie, dlatego porzucali wioski całymi rodzinami, przenosząc się tam w ciągu zaledwie kilku lat.
Kradowie – Thuri kradyjscy. Potomkowie rodów skłóconych z dworem z Thurmo. Uszli na Północ by żyć w zgodzie z bogami.
Talmarowie – brusowie wywodzący się od Galdarów (odłamu Kuggarów). Ciężko doświadczeni podczas konfrontacji z goblinami.
Kugra (Kugrowie) – lud pokrewny Talmarom i Kugarom, mieszkańcy północnego wybrzeża Hamel, dawniej zwani Kugarami Hamalskimi.
LUDY POŁUDNIOWOKUKBARSKIE
Aszharowie – lud koczowniczy zamieszkującą ibryjskie prowijncje Aszhar, Dahur i częściowo Kraj Khmurów (składające się na etniczny, historyczny Aszhar). Kosoocy, bliscy Khmurom i w dalszym stopniu również ludowi Husz.
Khumurowie (lub Khmurzy) – lud koczowniczy zamieszkujący stepy nad jeziorem Orkal (tzw. Stepy Khmurskie), oraz tereny przy ujściu Sanalu (w granicach prowincji Hatlan, nad Zatoką Khmurską). Kosoocy, zachowali znaczącą odrębność od większość mieszańców. Pielęgnują stare tradycje, ich przodkowie spędzali całe życie w siodle, przemierzając równieny; pośród grup z głębokiego interioru nic się nie zmieniło.
Hakmarowie – zróżnicowana językowo grupa mieszkańców prowincji Hakmar.
Basairowie – obecnie mieszkańcy ibryjskiej prowincji Basair, kiedyś niezależny naród prowadzący liczne spory z sąsiednimi krajami.
Ludy Izarokh – zbiorcze określenie kilku nacji nadburhańskich, mieszkańcy ibryjskiej prowincji Izarokh.
Ludy Kudmuru – różne nacje zamieszkujące ibryjską prowincję Kudmur.
Szarahowie – mieszkańcy Tar Szarah i Safiru, blisko spokrewnieni z Zaharami (w niektórych opracowaniach Zaharzy wymieniani są jako Szarahowie Południowi).
Bahryjczycy (Bahrowie) – mieszkańcy Bahry, podłużnej, wąskiej wyspy na zachodzie. Większość Bahrów to rybacy.
Zaharzy – mieszkańcy Zaharu, kulturowo bliscy Szarahom, północnym sąsiadom z Tar Szarah i Safiru.
Berith (Berithowie) – mieszkańcy wschodniego wybrzeża Morza Baharskiego.
Khaarowie – mieszkańcy dorzecza Olhy, jeden ze znaczniejszych narodów Południowego Kukbaru poczuwający się do dziedzictwa Cinubrii.
Arbahowie – ogół ludności Tar Arby, bliskiej kulturowo Khaarom. Mają podobny język, zapisywany tymi samymi znakami. Płynie w ich żyłach nieco krwi ciryjskiej i nardyjskiej.
Khaarowie Makukańscy – posługują się identycznym narzeczem co ludność wschodniego Khaaru.
Mufrowie – słudzy Wielkiej Mufry. Pierwotnie odnosiło się do mieszczan ze stolicy, z czasem nazwa rozciągnęła się na ościenne, podbite ludy.
Khudurowie – główna ludność Khuduru, dawniej zależni od Wielkiej Mufry. Górscy Koholowie i Khudurowie z równin.
Makaalowie – lud znad środkowego Szakkaru.
Karandowie – mieszkańcy równin na północ od Khanilu i wschodnich stoków Drahaailu, biorą swe miano od miasta Karanda.
Draakhowie – żyją nad środkowym Szakkarem, dzielą z Karandami ten sam język.
Kikrowie (Kikrzy) – żyją nad górnym Khanilem i stokach Drahaailu.
Khaganowie – różne grupy etniczne współtworzące królestwo Bag Khagan, rdzenna i dominująca ludnością są Wielcy Khaganowie znad górnego Szakkaru, źródeł Ymmalu i Aris, zwani również Khaganami Górskimi.
Mukkehnowie – mieszkańcy niewielkiego księstwa.
Makkharowie – mieszkańcy niewielkiego księstwa.
Kemudowie – dawniej zwani Szanirami, od miasta które zdominowało tę część Niziny Południowokukbarskiej.
Goltanowie (Lud Goltan) – ludność z okolic miasta Gokh i Kokczaru. Spokrewniony z Laokhanami i Khurami.
Laokhanowie – tworzą państwo nad górnym i środkowym Turhanem, podbili lud Goltan i Khurów. Mimo dużej styczności z Efryjczami i ich potomkami, zachowali pierwotny wygląd i obyczaje. Język ulegał dużym przeobrażeniom, tak, że dziś nikt nie rozumie najstarszych inskrypcji.
Huszarowie (Lud Husz) – ludność bliska Aszharom i Khmurom. Potomkowie kosookich jeźdźców, pasterzy znad Bahry.
Aharzy – mieszkańcy wybrzeża, pod względem krwi niemalże stuprocentowi potomkowie Śniadych Efryjczyków.
Mumbarczycy – potomkowie efryjskich osiedleńców z Baharu i Kafry oraz okolicznych terenów pustynnych. W niewielkim stopniu zmieszani z rdzenną ludnością kosooką. Jedna z najmniejszych, i jednocześnie najbardziej znaczących nacji Południowego Kukbaru.
Dżazarahowie – potomkowie ludności znad dolnej Hagry: Szaharczyków, Khiralczyków, oraz mieszczan z Parandaru i okolicznych nieurodzajnych wybrzeży.
Hafkarowie – mieszkańcy południowo-wschodniego wybrzeża, między Draahailem (Karakallem) a Mae (Byddai). Głównie krwi efryjskiej, żyją również na południu ibryjskiej prowincji Hatlan.
Dżambarowie – mieszczanie z portu Dżambar, potomkowie efryjskich kupców i rzemieślników; w znikomym stopniu spokrewnieni z ludami kosookimi. Przywieźli do Hafkaru słonie, których używa się w tej części kontynentu jako zwierząt pociągowych, pracują w portach, przy rozładunku statków i wyrębie lasu; Nazwa Dżambar oznacza Miasto Słoni (pierwotnie brzmiała Dżammur). Dżambarowie znani są jako treserzy trąbowców i kupcy.
ŚNIADZI EFRYJCZYCY
Kheradowie – ludność pochodzenia barkudzkiego, potomkowie Dahurów z kontynentu. Mieszkają na południu wyspy, w miastach nad Serhanem.
Hadrizowie – obywatele państwa-miasta Hadriz, Dahurowie.
Khaaridowie – obywatele państwa-miasta Khaarid, Dahurowie.
Szabaharowie – obywatele państwa-miasta Szabahar.
Szattarzy (Szattarowie) – obywatele państwa-miasta Eghr (Daar Szattar)
Ghaarowie – mieszczanie z Ghaaru i okolicznych wybrzeży.
Parandaarowie – obywatele państwa-miasta Parandaar.
Nigalowie – obywatele państwa-miasta Nigal.
Taarihowie – obywatele państwa-miasta Bur Taarih.
Kukkijczycy – obywatele państwa-miasta Kukka.
Iddarowie – obywatele państwa-miasta Iddar.
Bakrowie – niekiedy określani Karakami, potomkowie kolonistów znad Barkudu i Anuru.
Afarowie – mieszkańcy półwyspu Khaar, potomkowie ludów znad jeziora Barkud i północnego Efru.
Wschodni Zukkarczycy – obywatele państwa-miasta Zukkar Nhar Byddai.
Południowi Kukijczycy – obywatele państwa-miasta Kukka Południowa.
Torokhowie – obywatele państwa-miasta Torokh.
Szaradowie (Szardah)– lud znad rzeki Sur, na południowo-wschodnim wybrzeżu kontynentu.
Szargoci – lud z południowo-wschodniego wybrzeża Efru.
Urhanowie – lud znad rzeki Urhy, określani przez Śniadych Efryjczyków z półmocy mieszkańcami krańca świata.
Kirihowie – lud żyjący w dorzeczu Hagry, dużej rzeki zasilanej przez Ibo i liczne strumienienie okresowie.
Hakrowie (Hakryjczycy) – obywatele państwa-miasta Hakra.
Kibridowie – obywatele dużego państwa-miasta Kibrid.
Imalowie – obywatele dużego państwa-miasta Imal.
Sursanowie – obywatele dużego państwa-miasta Sursan.
Sigaritowie – ludność małego państewka Sigarith.
Bahadhurowie – mieszkańcy delty i dorzecza Bahadhuru.
Badżarowie – lud zza gór Haarzaar, żyjący w miastach nad rzeką Surą.
Szakhbarowie – obywatele państwa-miasta Szakhba, mieszczanie i pogórza.
Baharowie – lud znad Anury, rzeki wypływającej z jeziora Barkud.
Barkudowie – ludność z północnej części jeziora Barkud.
Szahirowie – lud wschodniego wybrzeża jeziora Barkud, uprawiający żyzną ziemię nad Jabbarem.
Szafarowie – obywatele państwa-miasta Szafar (Szafar to nazwa fortecy w stołecznym Fargilu).
Kherokowie – znad dolnej Idry, bliscy Fargilom i Khellom.
Badżurowie – lud z doliny Surhanu.
LUDY PÓŁNOCNOHORAŃSKIE
Arawarowie – wyspiarze z wyspy Dhurba, zwani również Dhurbanami. Pierwotnie Arawarami (Arawarczykami) określano jedynie mieszczan ze stolicy.
Azarowie – ludność państwa Kiru, mieszkańcy stolicy i Azaru.
Kagrahowie (lud Kagrah) – ludność związku miast pod przewodnictwem Bakszy.
Orhunowie – lud Orhunu, obywatele miast nad rzeką Orhun.
Hallkarowie (Halkarzy) – lud starego królestwa Hallkaru, potomkowie mieszczan i rolników z delty Bahadaru, plemion wschodnioszattarskich i Dahurów z Khaarid oraz Hadriz.
Kussulkarowie – obywatele Republiki Kussulkarskiej.
Zarahowie (lud Zara) – pustynni koczownicy z pustkowi środkowego Horanu, terenów między górami Kamar, Bakszaar, Bar’Hakhan a Kittaarem (Kittarem).
Ketryjczycy – obywatele państwa-miasta Ketry.
LUDY POŁUDNIOWOHORAŃSKIE
Kettarowie – mieszkańcy państwa-miasta Kettara.
Wazarowie – obywatele unii Hakry i Turk Olmur (Hakryjczycy i Olmurowie).
Aszgarowie – obywatele unii Keharu i Huk'khanu.
Sakkarowie – lud znad Irbilu.
Irhilowie – ludność wschodniego Kadaru.
Idarowie – obywatele państwa-miasta Idaru.
Issurowie – mieszkańcy małego królestwa na południowym krańcu Kadaru.
Kadarowie – mieszkańcy półwyspu Kadar, obywatele związku miast potocznie określanego Kadarem lub Przymierzem (Przymierza Południa).
LUDY ARCHIPELAGÓW DALEKIEGO POŁUDNIA
Sindarowie – mieszkańcy wyspy Sindar i Wysp Letniego Przesilenia. Potomkowie Pirów i czarnych plemion z południa Efru.
Kahamirowie (lud Khaael) – rdzenna ludność archipelagu Kahamir i południowych wybrzeży Sindaru. Mulaci, potomkowie Pirów i czarnych ludów z południa Efru.
Koralowie (lud Korae) – mieszańcy, mulaci, wyspiarze z Korae i sąsiednich wysp, część żyje na północno-wschodnim Turalu. Mają niebieskie lub zielone oczy oraz śniadą karnację, niekiedy bardzo równie jasną jak Horańczycy. Potomkowie Pirów (północnoefryjskich kolonistów i wygnańców) oraz czarnych plemion z południa Efru. Włosy kędzierzawe, najczęściej czarne, jednak niektóre plemiona mają płowe, słomiane czupryny. Tatuują ciała.
Turalowie – rdzenna ludność Turalu, podobnie Taelowie zmieszali swą krew z Pirami. Mulaci tatuujący ciała. Oprócz Turalu, zamieszkują również na ziemiach ludu Tael.
Taelowie (Tahirowie) – rdzenna ludność archipelagu Tael, zwanego przez ludy Bahadurskie Tahirem. Potomkowie Pirów i Czarnych plemion. Pokrewni Turalom i ludowi Korae.
Pihiralowie – ludność Pihiralu, pochodzą od Korae, ale sporo z nich ma w sobie krew Horańczyków z południa, którzy kiedyś rządzili na Archipelagu.
Ahurowie – mieszkańcy wyspy Ahur i sąsiednich wyspek. Czarnoskórzy.
Irailowie – czarne plemiona Irailu.
Teleukowie – potomkowie południowych Horańczyków, Pirów i czarnych plemion bahaarskich.
Hoalowie – lud wywodzący się od Turalów i Korae.
Bahaarczycy – czarne plemiona z Bahaaru, o którego ten wziął nazwę we wszystkich językach ciryjskich, bruskich i nardyjskich.
Rkarowie – czarnoskórzy krewniacy Bahaarczyków.
Mieszkańcy Koan Koa i Khenari – mulaci.
Lud z Wysp Wielorybich – mulaci, potomkowie ludu Korae.
(Wymieniono jedynie większe grupy, wiele pozostało niesklasyfikowanych i nieopisanych).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz